Ergens in het voorjaar brachten we een bezoek aan het kasteel de Haar, een van de grootste kastelen van Nederland. We maakten een wandeling door de omliggende tuinen en kwamen op een bepaald moment bij het doolhof. In dat doolhof raakten we heerlijk verdwaald en spraken we al dwalende over het verschil tussen een doolhof en een labyrint.
Hoe dat zit? Een labyrint heeft één slingerend pad, dat van de ingang naar het centrum leidt en weer terug. In een doolhof daarentegen zijn er tweesprongen, doodlopende paden en dwaalsporen, en vaak meerdere in- en uitgangen.
Het doorlopen van een labyrint wordt vaak gezien als een symbool voor een meditatief of spiritueel proces. Het is een min of meer vastgelegde weg naar je kern en naar de toestand van innerlijke vrede of geluk. Als het pad dat je hebt gekozen bij je past en goed voor je werkt, is dat natuurlijk fantastisch.
Helaas werkt het lang niet altijd zo. Zelf verkende ik in het verleden allerlei labyrinten die helemaal niet leidden tot innerlijke vrede. Sommige zorgden vooral voor verwarring of zelfs verergering van mijn probleem.
Niet alleen bij spirituele, maar ook bij coaching of therapieprocessen ligt het gevaar van het vastomlijnde pad op de loer. Wanneer een vooraf bepaalde procedure, protocol of stappenplan wordt gebruikt, bestaat altijd het risico dat het bij de cliënt die voor je zit niet past. Hierdoor werkt het maar deels, tijdelijk of zelfs helemaal niet.
Ik zie mijn werk als hypnotherapeut dan ook meer als een doolhof dan als een labyrint. Er zijn meerdere wegen van de ingang (het probleem) naar de uitgang (de oplossing). Samen met de cliënt ontdek ik de juiste weg.
Onderweg raak ik soms in doodlopende straatjes, neem ik de ‘verkeerde’ afslag of brengt de cliënt mij op een dwaalspoor. Maar met elke stap leer ik de cliënt en diens unieke doolhof beter kennen. Samen ontdekken we het helpende en helende pad.
Een heerlijk doolhof.
